1945 - 1962 Naar en aan de oostelijke top

Direct na de oorlog kwam Sportclub weer tot leven. Het bestuur werd weer op volle sterkte gebracht. Naast penningmeester Marten Visscher kwam Dirk de Lange als secretaris in het dagelijks bestuur. Het bestuur trok Harm Bonthuis aan als voorzitter en 'sterke man'. De ledenvergadering bekrachtigde deze benoeming achteraf. Harm Bonthuis over zijn aantreden als voorzitter in 1945:
'Na afloop van een vergadering in het weeshuis van het Oranjecomité in juli 1945 werd ik door enkele leden van Sportclub benaderd, met lange Marten als woordvoerder. Die vertoont een bepaalde gewoonte in zijn manier van praten, die meer voorkomt in die familie.
Zij beginnen doodernstig (vader Van Dijk) en voordat je antwoord kunt geven, beginnen zij te lachen (moeder Van der Haar) en kun je in feite niet meer weigeren. Ik heb ja gezegd en achteraf gezien heb ik mijn periode van 12 jaar als positief ervaren. Toch had ik de inzet en vereiste tijd -met name overdag -onderschat. Gelukkig kon ik als klein eenmansbedrijf, mijn werk in zekere zin zelf indelen. Met mijn medebestuursleden lag dat anders.
jan Eenkhoorn gaf zich ten volle voor Sportclub en wou alles doen. Maar tegenover zijn drie broers kon hij overdag niet achter de machine weglopen. Als ik Dirk de Lange overdag moest hebben, nam ik wat blanco assurantiebescheiden mee, want als vader Karst binnen gehoorsafstand was, durfde Dirk de woorden voetbal of Sportclub niet in de mond te nemen.
De overige bestuursleden waren in loondienst, waarbij ik overdag gelukkig vaak hulp had van Marten Visscher, die bij de gemeente als timmerman nogal 'wat vrije tijd' had.
Aan zo'n werkverdeling zit echter ook een schaduwzijde. Volkomen niet als zodanig bedoeld, krijgt men als voorzitter in de vereniging een te centrale en dominante rol toebedeeld. Binnen het bestuur heeft dat in die 12 jaar nimmer problemen gegeven, want men kende de achtergronden. De achterban gaf echter soms op niet al te vriendelijke wijze blijken van ongenoegen. Dat heb ik wel als negatieve herinnering aan mijn bestuursperiode overgehouden'.

De eerste problemen leken veel op die uit de allereerste periode; ook nu waren er moeilijkheden rond het veld. Wat was namelijk het geval? NSB - burgemeester Koster, die burgemeester Hamer tijdens de oorlogsjaren had afgelost, had het plan gelanceerd in Genemuiden een noodziekenhuis te stichten. Als plaats ervoor koos Koster het voetbalveld uit, mogelijk omdat hij daarop direct het oog had vanaf zijn woning op de Bult.
Ter voorbereiding werden al karrenvrachten zand op het terrein gebracht. De bevolking zag wel wat in het plan, in de laatste oorlogsjaren waren de verbindingen met Zwolle en Kampen zo moeilijk dat men graag wat meer gezondheidszorg dichter bij huis had. Er werd geld ingezameld en de collecte had een goede opbrengst. Toch werd al gauw duidelijk dat het plan een doodgeboren kindje was. De gemeente nam het ingezamelde geld in beheer. Het werd in 1969, na overleg met de organisatoren geschonken aan d'Overtoom - in -oprichting.
Sportclub kreeg al spoedig weer de beschikking over haar terrein, maar kon er niet op voetballen. Het bestuur vroeg de gemeente het zand weg te halen. Die wilde wel eens weten hoeveel dat zou gaan kosten.
Sportclub stelde een begroting op, die op f 1.500, kwam. B. en W. vonden dat veel te veel, want ze keken al uit naar een ander veld voor Sportclub. Het terrein aan de Veerweg hadden ze namelijk nodig om er een rioolzuiveringsinstallatie neer te zetten. De plannen daarvoor waren in 1945 al in een vergevorderd stadium.

De zaak zat dus muurvast. De leden wilden echter weer aan het voetballen. Uitwijkmogelijkheden, zoals een ander veld aan het Veer, op de Top, enz. voldeoen niet De velden waren te klein of te ongelijk. Daarom deden de spelers wat ze voor de oorlog hadden geleerd: ze staken de handen uit dt' mouwen en gingen zelf het zand verkruien.
Deze daad maakte grote indruk op burgemeester Hamer. AI na een uur stond hij op het terrein en stuurde de vrijwilligers weg met de belofte dat de gemeente de zaak verder zou afwikkelen. Inderdaad begon een aannemer een week later aan het terrein. Het gebeurde allemaal niet zo zorgvuldig als het bestuur wel had gewild, maar de zaterdag daarop kon Sportclub spelen!

Andere mogelijkheden

Inmiddels bleven B. en W. zoeken naar een nieuw terrein voor de voetbal. Twee mogelijkheden passeerden in 1946 de revue. De opzieners werd gevraagd een stuk land op de Greente te reserveren naast de volksijsbaan De Eendracht. Om de één of andere reden stapte men daar vlot vanaf, waarschijnlijk was het antwoord erg negatief.
Daarna werd een stuk land bekeken op de Putten (achter de Dijkstraat, de huidige Klaas Benninkstraat). Het hoofd van gemeentewerken begrootte de kosten voor een sportterrein op dit zgn. Buitenland op f 76.413,-. Veel geld vergde het opspuiten van deze laaggelegen grond.

'Een dergelijke uitgaaf voor een voetbalvereniging is niet te verantwoorden', zo lieten B. en W. de raad weten op 5 november 1946. Maar ze voegden er aan toe, 'overtuigd te zijn van de wenschelijkheid een goede sportbeoefening te bevorderen'. En dat was winst bij de situatie van vijftien jaar daarvoor.

Terrein afgekeurd

De situatie werd kritiek in de herfst van 1946. Sportclub was gepromoveerd naar de KNVB (daarover later meer) en de Bond keurde het terrein en de kleedkeet af. De Bond noemde de accommodatie in Genemuiden 'zeer onvoldoende'. De hoofd consul stuurde Sportclub een waslijst vol eisen, waaraan moest worden voldaan voor de club toestemming kreeg aan de kompetitie 1947/1948 deel te nemen.
De brief van de hoofd consul van de KNVB, de heer Boeljon, was in overleg met het bestuur opgesteld, om het gemeentebestuur onder druk te zetten. Als Bonthuis alleen met Hamer sprak, beloofde hij alle medewerking, maar in B. en W. en in de raad durfde hij zijn nek niet uit te steken. Deze eigenschap komt trouwens bij meer bestuurders voor. Tenslotte is er een persoonlijk gesprek met B. en W. geweest met Boeljon en zijn assistent Leeuwenkamp erbij.
Harm Bonthuis hierover: 'Samen met Marten Visscher lieten wij vooraf de situatie aan de beide heren zien en gaven uitleg over de plannen, zodat zij goed voorbereid waren. Marten kon natuurlijk als gemeente - timmerman niet mee en dus gingen wij met ons drieën naar het college. Boeljon, klein van postuur, maar zeer ervaren als onderhandelaar, wees op de noodzaak van een nieuw terrein voor Sportclub om in de KNVB te kunnen blijven spelen. De te verwerven landerijen boden de mogelijkheid een terrein aan te leggen dat aan de KNVB - eisen voldeed en daarom vroeg hij het college haast te maken. Het leek hem toch niet zo moeilijk, vergeleken met een soortgelijk geval in de Achterhoek.
Daar wou de gemeente van een bejaarde veehouder ook een perceelland aankopen voor de voetbalvereniging. Deze was daartoe wel bereid, maar alleen onder de voorwaarde dat de grote boom midden in het land, bleef staan. 'Dan moesten ze er maar omheen spelen' zei hij. Hamer grinnikte op zijn bekende manier, maar de beide wethouders lachten gelukkig ook. Het ijs was gebroken en er kwam vaart in de onderhandelingen.

Sportclub reageerde snel en verbeterde wat in haar vermogen lag.
Veel was dat niet. Wat het veld betreft was men geheel afhankelijk van de gemeente. De Bond stelde zich na de blijken van Sportclubs goede wil wat minder streng op en verleende een tijdelijke ontheffing voor het terrein aan de Veerweg. Dat mocht gebruikt worden voor de competitiewedstrijden, maar niet voor promotie en degradatiewedstrijden.

Toch slaakte men binnen de vereniging een zucht van verlichting toen de raad op 30 mei 1947 besloot tot de aanleg van een nieuw veld aan de Kamperdijk. De grond was gemeente-eigendom en indertijd aangekocht om er een nieuwe begraafplaats aan te leggen. Dat was echter om één of andere reden niet doorgegaan.
De aanleg van het terrein kostte ongeveer twaalfduizend gulden. Daarbij was inbegrepen het leggen van stuwen in de sloten er rondom en een gemaaltje om de omgeving onder te bemalen.

In september 1948 nam Sportclub definitief afscheid van de Veerweg. En hoewel de blijdschap natuurlijk overheerste was er ook een brok weemoed. Klasen bij het vijfentwintigjarig jubileum in 1955: 'Oude terrein aan de Veerweg, wat word je nog vaak genoemd en wat hebben we veel aan jou te danken. Verschillende voetballers van Sportclub zijn er van kleine jongens grote voetballers geworden. Maar toch lieten we je met plezier in de steek'.
De kleedkamer van het Veerwegterrein werd verkocht aan de combinatie Kolk, Riezebos en Bos. Die verplaatste de keet en zette er een weefgetouw in. Harm Bonthuis regelde als boekhouder van deze combinatie de verkoop.

Nieuw terrein

Sportclub trok die dag, voorafgegaan door het muziekkorps Ons Genoegen vanaf de Veerweg naar het nieuwe terrein. Dat werd voor de vele genodigden feestelijk in gebruik genomen met een wedstrijd tegen een combinatie van Alcides uit Meppel. En Sportclub mocht ook blij zijn met de nieuwe accommodatie.
Pronkstuk was de fonkelnieuwe stenen kleedkamer, ingericht naar de eisen destijds. Deze was gebouwd door fa. F. van Dijk en H.J. van der Steeg voor het bedrag van f 13.000, en kostte dus meer dan het veld! Als medewerker van eerstgenoemde firma werkte Sportclubtrainer Bas Doorneweert ook aan de bouw mee.
De leden zelf hadden de fundering gestort. Daarbij maakten veIer handen het werk licht. De opkomst voor het storten en het enthousiasme waren erg groot. Van het werkplan kwam weinig terecht. Siem Bakker en Marten Visscher hadden de zaak goed uitgezet, maar toen werd gestort, konden ze er geen oog meer op houden. Alles en iedereen liep door elkaar, de piketten werden door de kruiwagens platgewalst. Daarom moest een nieuwe ploeg later moeizaam onder meer afvoergoten uitbikken. De vergunning voor de bouw van de kleedkamer had nogal wat voeten in de aarde gehad. Vlak na de bevrijding had de woningbouw nu eenmaal een allesbeheersende prioriteit. Maar voorzitter Harm Bonthuis was thuis in deze materie. Hij wachtte tot de voorzitter van Wederopbouw met vakantie was en diende toen een aanvraag in bij diens plaatsvervanger Brands, ook voorzitter van Go-Ahead Deventer, de huidige Eagles. De vergunning kwam binnen de kortste keren af.

De financiering van de kleedkamer kwam, zoals die van elke opstal in Sportclubs eerste 45 jaar, geheel voor rekening van de clubkas.
Onder leden en supporters werden renteloze leningen geplaatst, maar ook de aflossing betekende een zware belasting. De vereniging was al niet gewend aan optimistische financiële jaarverslagen, maar nu moest ze wennen aan een nog wat somberder toon. Penningmeester Marten Visscher ( en met hem het gehele bestuur) was gedwongen tot een sober beleid om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen. Zo werden de dames van bestuursleden ingeschakeld bij het schoonmaken van de kleedkamer. Pas in 1952 gloort er wat licht. Vlak voordat Sportclub begint aan een aantal jaren met financieel aantrekkelijke landskampioencompetities is er een overschot van f 800, in de clubkas.

Opknapbeurt

Het veld zelf bleek toch niet zo geweldig. Al in 1949 moest de Heidemij de eerste opknapbeurt geven (kosten f 1.230,-) en dat was beslist niet de laatste keer dat het veld werd opgeknapt. Desondanks stonden na wat regen de plassen in de hoek bij de kleedkamer.
Dat kwam natuurlijk door het intensieve gebruik voor kompetitie en bedrijfsvoetbal, dat Sportclub bevorderde. Maar er was nog een oorzaak: de gemeente had, op voorstel van de provincie, uitdrukkelijk in het huurcontract opgenomen dat het veld kon worden gebruikt voor schoolsport en bij volks en schoolfeesten. Dat gebeurde dan ook. De schoolsportdagen werden jaarlijks op het terrein gehouden, het was een keer een baan voor paardenrennen, zanger Max van Praag trad eens op voor zeker half Genemuiden in de stromende regen, enz. De gemeente klaagde er bij tijd en wijle over dat Sportclub te weinig onderhoud pleegde. Maar wat zulk 'gelegenheidsgebruik' van weinig ter zake kundige voor schade kan aanrichten, daarover weigerde ze te spreken.

Huurprijs

Op 30 mei 1946, nog voor het terrein er was, vond de raad een jaarlijkse huurprijs van f 600, redelijk. Toen het terrein klaar was, werd de huur op f 525, per jaar bepaald. De afschrijving van de aanlegkosten lag ca. f 250, hoger, maar de gemeente vond het verschil redelijk omdat 'het veld de lichamelijke opvoeding ten goede komt en de gemeente bij volksfeesten het veld ook gebruikt'.
Sportclub moest wel zorgen voor het schoonhouden en het onderhoud van het terrein, de bemaling van de sloten en de beplanting. Die beplanting kwam er pas, nadat Mastenbroek haar reglement had gewijzigd; eerst verbood dat bomen en struiken in de buurt van het voetbalveld.
In 1951 ging de huur omlaag naar f 400,-. Sportclub had het financieel moeilijk. 'Door opvoering van de prestaties en door uitbreiding van de werkende leden zijn de vervoerskosten aanzienlijk gestegen, terwijl de baten (recettes, passagiers in de bus, donaties) door de economische omstandigheden een dalende lijn vertonen', zo schreef ze de gemeente.
In 1954 volgde weer een huurverlaging. De 'pacht' werd nu f 200, per jaar en bleef jarenlang op dit nivo gehandhaafd. Deze prijs betekende echter niet alleen winst. In 1955 was de toestand van het veld onhoudbaar. Sportclub vroeg de gemeente dringend wat aan de grasmat te doen, die meer gaten dan gras vertoonde. De gemeente reageerde narrig met 'u moet zelf maar voor onderhoud zorgen, nu wij u toch voldoende tegemoetkomingen hebben verleend'. Ze vroeg de Heidemij wel om advies en die stelde een bemestingsadvies op om de totaal gedegenereerde grasmat weer op peil te brengen. Supporters en spelers bleven prikken na een regenbui om het water kwijt te raken. Op enkele plekken stopte men zelfs, ten einde raad, puin onder de grasmat.
In 1956 was alles weer koek en ei. Een raadslid verzocht B. en W. meer banken rond het veld te laten plaatsen. Het bestuur vond een onderhoudsbeurt voor de kleedkamer noodzakelijker. B. en W. stuurden de gemeenteschilder.

Tweede veld

Naast en door dit alles speelde nog een andere zaak. Sportclub begon direct na de oorlog met drie elftallen, twee teams bij de senioren en één bij de junioren. Maar binnen enkele jaren had de klub al zes elftallen in de kompetitie, drie bij de senioren en bij de junioren een A-, B en een C-elftal. Gezien het ledenaantal was dat een absoluut minimum, maar het was in feite al meer dan het terrein aan de Kamperdijk aankon. Sportclub vroeg de gemeente dan ook meer speelgelegenheid, voor het eerst in 1949, maar daarna steeds dringender. Beide partijen mikten op een tweede veld achter het bestaande terrein. De grond daar was eigendom van de heer Bakker uit Epe. Deze liet weten nogal sentimentele waarde te hechten aan zijn bezit en wilde niet verkopen.
Onteigening was voorlopig niet mogelijk, omdat het bestemmingsplan nog niet voorzag in uitbreiding van wat wijds het Sportcomplex heette. Daarom werd het een lange weg. Pas in 1962 kwam het tweede veld er werkelijk.
In 1951 kwam er een noodoplossing. Sportclub kreeg een noodterrein in het Binnenland, achter de Finse school, op het zogenaamde 'Nijboer'.
Ze moest het wel zelf inrichten. Na enkele jaren werd dit terrein gebruikt waarvoor het was bestemd, nl. woningbouw. Sportclub kon vertrekken, maar waarheen? Alternatieven waren er weinig. Het bestuur versierde niet meer dan een trapveldje. De B's en C's werden de dupe. Twee seizoenen (1956/58) konden ze helemaal niet voetballen, ook al had het bestuur gepoogd hun thuiswedstrijden uit te laten spelen.
'Deze gang van zaken is funest voor welke vereniging dan ook', zo schreef Harm Bonthuis.
In 1958 vroeg het bestuur een stukje pas opgespoten industrieterrein voor de jeugd. De raad ketste dit af. Ze verwees naar de voorbereidingen voor het tweede terrein. Die werden in slowmotion uitgevoerd, vandaar dat het bestuur het woord 'schande' in de mond nam.
Toch kwam er dat jaar een noodvoorziening achter het bestaande terrein. Enkele A junioren vonden het veld zo minderwaardig, dat ze de doelpalen doorzaagden. Buiten de zaterdag dat deze protestactie werd gehouden kon Sportclubs jeugd tenminste weer voetballen.

Weer kampioen

Laten we nu het veld voor wat het is en gaan terug naar wat het doel is van de vereniging: de voetballerij. Dat is ontegenzeggelijk een vrolijker verhaal dan dat over de accommodatie. Op grond van de prestaties in het verleden kwam Sportclub direct na de oorlog in de eerste klasse van de Afdeling Zwolle. Tegenstanders waren o.a. ZSV en Heracles, beide Zwartsluis; Be-Quick Zwolle en Olympia Hasselt. Het volgend jaar stichtte de 'grote KNVB' namelijk een afdeling zaterdagvoetbal ( dat heette toen nog zaterdagmiddagvoetbal). Er kwam een vierde klasse in district Oost. De hoogste uit de oostelijke afdelingen zouden hierin komen.
Sportclub Genemuiden slaagde met vlag en wimpel voor dit toelatingsexamen: de ploeg werd kampioen. Ze greep de titel door Olympia in de laatste wedstrijd met 5-4 terug te wijzen. Dit sportieve succes bracht nogal wat organisatorische moeilijkheden met zich mee, zoals al is omschreven.

Kampioenselftal1945/1946; vlnr staand: Harm Kolk, RoelfKlaver; Jan
Willem Groothuis, Henk van Dalfsen, Willem Brouwer; Gaitien Roeten, Siem Bakker; Jan Eenkhoorn; midden: Jan v.d. Haar; Cor van Dijk; zittend: Berend Beens, Dirk de Lange, Marten van Dijk, Marten Visscher:

Nieuwe tegenstanders

In de KNVB ontmoette Sportclub veel nieuwe tegenstanders. De eerste wedstrijd was tegen DES in Nijverdal. De Genemuider voetballers gingen daar met een vrachtwagen heen, het normale vervoer in die dagen. De groen-witten werden naar huis teruggestuurd met een zware nederlaag van 5-1.
Scheidsrechter Van Rooyen leidde deze wedstrijd en kreeg bepaald geen hoge dunk van het spel van de groen-witten. 'Wacht maar tot jullie tegen Sparta Enschede moeten. Dat is pas een sterke club en jullie kunnen daar veel van leren', zo waarschuwde hij de spelers na afloop. Maar dit seizoen bleek overduidelijk dat de oorlog niet verloren is als de eerste slag verloren gaat. De eerste wedstrijd bleek een negatieve uitschieter.
Eerst won Sportclub met 1-0 van Sparta. Voorzitter Harm Bonthuis bleek zich zo aan Van Rooyens uitspraak bij DES te hebben gestoten, dat hij na deze wedstrijd het veld opstormde om 'zijn' spelers te feliciteren.
Met nog een wedstrijd voor de boeg waren er nog twee kampioenskandidaten: Nunspeet en Sportclub. Nunspeet stond een punt voor, maar verloor haar laatste wedstrijd met 2-0 van WHC. Sportclub greep de titel door het zo geroemde Sparta met maar liefst 9-0 op te rollen.
Trainer Bas Doorneweert later daarover: 'Deze wedstrijd zal steeds blijven voortleven als de grote slag van toen, wat een wedstrijd was het. Tot negen keer toe hebben we staan springen als gekken, de Nesse stak van emotie het verkeerde eind van zijn sigaret in de mond, maar deze binnenbrand werd snel geblust met enige glazen water, waar alleen Schiedam het monopolie van bezit'.

Bedrijfsvoetbal

Het voetbal bloeide dus weer in Genemuiden. Meer nog dan uit de kampioenschappen en alles wat daarbij hoorde, bleek dat uit een groot bedrijfsvoetbaltoernooi in 1946. Teams met fantasierijke namen als de Pennenlikkers (kantoorpersoneel en studenten), de Vliegende Hamers (timmerlieden), de Plumpers (boeren), de Lasso's (fa. Last) en de Pantserplaten (fa. Brouwer) betwistten elkaar de eer. Sportclub verleende de toernooi commissie alle medewerking en vrijwel alle Sportclubspelers deden mee. Het was van te voren nogal een geharrewar welke speler in welk team thuis hoorde. Een voorbeeld: Sportclubs eerste doelman Dirk de Lange kwam uit voor de Pennelikkers en liet ondanks nogal wat druk het doel van het fabrieksteam de Schuivers over aan broer Hendrikjan. Mede door deze voorgeschiedenis werd er met een maximale inzet gestreden. Spelers uit hetzelfde Sportclubelftal stonden nu als kemphanen tegenover elkaar.
Desondanks ( of misschien juist daardoor?) werd het toernooi een sportief succes. Zo groot zelfs dat Sportclub Nieuws er in 1953 nog naar verwees, toen er pogingen werden gedaan weer iets dergelijks te organiseren. Toen lukte dat overigens niet.
De toernooiwedstrijden trokken enorm veel publiek. Veel mensen die anders nooit naar voetbal keken verschenen nu aan de lijn. Hoogtepunt was in dat opzicht natuurlijk de finale. De Pennenlikkers wonnen met 1-0 van de Schuivers en beslisten zo het toernooi in hun voordeel.
Lachende derde was Sportclubs penningmeester Marten Visscher. Aan entreegelden beurde hij 1.400,-. Dat was ongeveer tien maal meer dan hij in de normale kompetitie van de toeschouwers 'gevangen' had.
Per competitiewedstrijd beurde men toen hooguit f 20, a f 30, aan entree. Het verband tussen dit buitenkansje en de bouw van de nieuwe kleedkamer, niet lang daarna, lijkt dan ook voor de hand te liggen.

Technische Kommissie

Binnen de vereniging kwam er ook een belangrijke verandering op organisatorisch terrein. Bij de overgang naar de KNVB stelde het bestuur een technische kommissie (elftalcommissie) in. Deze kreeg de verantwoordelijkheid voor de samenstelling van de elftallen.
Tot dan was het maken van de opstellingen een zaak van het bestuur, dat één man met die taak belastte: eerst Harm Klasen, later Siem Bakker. Bakker bleef wel de centrale man in de eerste technische kommissie, die verder nog bestond uit trainer Doorneweert en Jan Eenkhoorn.
Deze kommissie wees elke week een lid aan, dat de wedstrijd van het jeugdteam moest volgen 'om te kijken of er wat bijzit voor het eerste'. Het tweede moest het doen met wat minder geregelde belangstelling en dat gaf nogal eens wrijving.
Trouwens, dat bleek niet het enige punt van kritiek. Met een bekend spreekwoord zou men kunnen zeggen 'zoveel liefhebbers, zoveel meningen over spelers'. De manier waarop sommige supporters en spelers hun teleurstellingen spuiden zal beslist niet vreemd zijn geweest aan het grote verloop dat de technische kommissie in de jaren van haar bestaan kende.
Verenigingsvoorzitter Harm Bonthuis nam de kommissie al gauw in bescherming met: 'De kommissie werkt echt volgens beste weten. Ze staat open voor opbouwende kritiek. Met negatieve kritiek kan ze echter niets beginnen en die is ook niet in het belang van Sportclub'.
De beste stuurlui bleven echter aan wal staan en Bonthuis moest een dergelijke oproep nogal eens herhalen.

Goed blijven doen

In de vierde klas bleef Sportclub het goed doen. Dat was ook geen wonder: het elftal bleef in grote lijnen onveranderd. In deze periode zette wel penningmeester Marten Visscher een punt achter zijn actieve sportcarrière. Een knieblessure dwong hem daartoe. Visscher kwam ook niet terug. De groei van het ledental maakte het penningmeesterschap steeds zwaarder. De contributie werd namelijk nog bij de mensen thuis opgehaald en dat betekende elke maand een grote belasting. In 1953 kwam er voor de inning van de contributie een 'assistent-penningmeester' in de persoon van Jan van Dalfzen.
De Genemuider voetballers eindigden steeds hoog, maar in de twee seizoenen 1947 148 en 1948149 zat er geen kampioenschap in. Eén van de oorzaken was dat Sportclub steeds een zwakke competitiestart kende, een kwaal waaraan de ploeg ook in latere jaren welleed. Verder was een deel van de eerste keus als vrijwilliger of als dienstplichtige naar wat toen nog Nederlands Oost-Indië heette. In de loop van 1948 en 1949 kwamen deze jongens weer terug.

Derde klasse

De toen nog geheel zelfstandige sectie zaterdagmiddagvoetbal van de KNVB besloot in 1950 ook in district Oost een derde klasse in te stellen. Een dergelijke klasse was er al in de twee westelijke districten. Die hadden meer clubs, maar werden ook sterker geacht dan Oost. Ze gingen daarom voor bij deze organisatorische veranderingen. De kampioenen van West I en West II bepaalden toen enige tijd onderling wie landskampioen werd. Een oostelijke club kon zich pas in de strijd mengen als daar de competitieopbouw werd aangepast. De clubs die het hoogst eindigden in de vierde klassen zouden promoveren. Sportclubs doel aan het begin van de kompetitie was duidelijk: zorgen dat je bij de besten behoort.
De ploeg kweet zich uiterst bekwaam van deze taak: ze werd kampioen met een grote overmacht: 36 punten uit 18 wedstrijden en als doelcijfers 66-15. Met Sportclub promoveerden ook Sparta Enschede, Excelsior Rijssen, DES Nijverdal, WHC Wezep, DVS Ermelo, DOVO Veenendaal (Sportclub Nieuws: 'de uitwedstrijd is een opgave voor de spelers, maar meer nog voor de penningmeester') en Nunspeet, vrijwel alle goede bekenden uit de vierde klassenperiode.
Het duurde daarna drie seizoenen voor Sportclub I weer de titel kon grijpen, ook al draaiden de groen-witten steeds in de top van de derde klasse mee. In 1952 bleven de supporters tot de laatste wedstrijd hopen. Sportclub kwam zelfs een punt voor op medekoploper Sparta Enschede. De laatste wedstrijd bracht beide rivalen tegen elkaar. Sparta won de wedstrijd en greep daarmee de titel.

Nieuwe koers

Sportclubs leiding was in die tijd duidelijk bezig de bakens te verzetten. De oude, vertrouwde garde, de generatie voetballers die nog in Stormvogels was begonnen, naderde langzamerhand de leeftijd dat er aan vervanging moest worden gedacht. Enkele erkende vedetten stopten zelfs, zoals Willem Groothuis, die op zaterdag de aannemers cursus ging volgen. Met hem eerde het bestuur Harm van Dijk, Bertus Keppel en Siem Siebert met een herinneringsvaantje.
Het probleem was niet, dat zich geen vervangers aandienden. Integendeel, de keus was eerder erg groot. Het tweede leunde erg dicht tegen het eerste aan en mat zich met sukses met standaardelftallen. Ook de jeugd deed zich gelden. Een A-elftal met o.a.Jochem (de kloete) Pleijzier,Jan (de muske) van Dijk, Harm (de panne) Beens,Johan (de Cor) Driessen, Walther Bekendam, Albert en Johan Bakker, Willem (van Eurnte) van Dijk en Henk ( de bun) van Dalfzen promoveerde in 1950 naar de hoofdklasse, toen de hoogst bereikbare klasse. Het deed dat bijzonder overtuigend. De Genemuider jeugd werd ongeslagen kampioen van haar afdeling met slechts één doelpunt tegen. De ene tegengoal moest het elftal incasseren in de laatste competitiewedstrijd tegen PVBK Kampen (6-1). De jongens van Berk scoorden niet zelf.Jan van

Dijk wilde z'n eigen keeper testen op een moment dat die daar niet op verdacht was. In de hoofdklasse ontmoette de jeugd tegenstanders als PEC Zwolle, Zwolse Boys enz met wisselend succes. Een tweede plaats was de hoogste notering.
De technische kommissie experimenteerde met zoveel verve, dat ze voor de kompetitie 1953 bekend maakte: 'Spelers die deze winter geregeld in het eerste elftal gespeeld hebben en nu niet worden opgesteld, moeten niet denken dat ze zonder meer gepasseerd zijn. Het is best mogelijk dat in de nieuwe kompetitie op nieuw een beroep op hen zal worden gedaan en dit geldt voor alle spelers, zowel jonge als oudere'.
Die handelwijze wekte ook weerstanden. Een voorbeeld: Teun Kroes, alle oefenwedstrijden opgesteld, weigerde de eerste competitiewedstrijd op de reservebank te gaan zitten. Het bestuur had blijkbaar begrip voor de situatie: het volstond met een reprimande voor de betrokkene.

Trainerswissel

Een rol bij dit experimenteren speelde ook de trainerswissel. Bas Doorneweert vertrok vanwege moeilijkheden in de privé-sfeer noodgedwongen. Hij bleef echter Sportclubaanhanger in hart en nieren. Eind 1955 bood hij zich weer aan, nu als jeugdtrainer. Sportclub hapte graag toe, maar Doorneweert moest al spoedig gas terug nemen vanwege maagklachten.
In 1960 vroeg het bestuur hem weer voor de training van de jongste garde. Daarnaast bleef hij een soort vraagbaak voor de wat oudere spelers. De trainersplaats bleef enige tijd vacant. Maar in 1953 zocht het bestuur een nieuwe trainer. Uit wat kandidaten koos het weer een Zwollenaar en PEC-man: onderwijzer Jan de Roos. Hij trad in dienst op 1 juni 1953. Het eerste contract werd het begin van een jarenlange verbintenis, tot genoegen van beide partijen. De Roos bracht nieuwe tactische inzichten mee, maar zijn capaciteiten lagen vooral op het vlak van de mentale begeleiding.
De spelers merkten dat al vrij snel. Elke vrijdagavond moesten ze naar een tactische bespreking. Maar het klonk pas goed door naar de buitenwacht na de wedstrijd tegen DVS eind 1953. De groen-witten leken wat van slag af en dreigden uit de kopgroep te verdwijnen. Voor de wedstrijd riep De Roos de spelers bij elkaar, sloeg met de vuist op tafel en voegde de spelers toe dat ze beter gras konden vreten dan verliezen. De jongens uit Ermelo hebben het gemerkt: ze kregen geen poot aan de grond en mochten blij zijn dat de score beperkt bleef tot 5-1.

Dat was de toestand aan de vooravond van de periode waarin Sportclub in feite alleen de top vormde van het oostelijk zaterdagvoetbal, zich kon meten met de besten in den lande ( ook al bleef het landskampioenschap een onvervulde wens) en veel complimenten kreeg van onverdachte zijde. Secretaris - penningmeester Maas van de Afdeling Zwolle bijvoorbeeld, na de confrontatie met de zondagamateurs van ZAC: 'Dit elftal speelt voetbal zoals het hoort'. Een periode ook waarin de supporters verwend werden met sportieve successen. Dat heeft, laten we eerlijk zijn, in latere periodes ook wel eens een negatieve invloed gehad.

Hoe groot de plaats was, die oud-trainer Bas Doorneweert bij Sportclub innam, bleek bij zijn afscheid in 1971. Doorneweert vertrok toen naar Nieuw-Zeeland.

Supportersvereniging

Het clubblad speelde ook een positieve rol bij de oprichting van de supportersvereniging. Aan het eind van de veertiger, begin van de vijftiger jaren waren er al wat acties van groepen Sportclubaanhangers. Zo zorgden supporters ervoor dat het nogal grote gezin Van Dijk weinig financiële nadelen ondervond van de ernstige blessures die uiteindelijk een eind maakten aan de sportcarrière van vader Cor. Sportclub Nieuws vroeg zich in het Kerstnummer van 1954 af of deze zaak geen andere opzet moest krijgen. En dat was blijkbaar het laatste duwtje dat nodig was: 10 februari 1955, zo'n half jaar voor het 25-jarig bestaan van de voetbalvereniging was de oprichtingsvergadering.
De supportersvereniging mikte op een zo groot mogelijk ledenbestand, gezien de contributie van een dubbeltje per week. Na een jaar telde de verenging dan ook 185 leden. Het ledenaantal bleef merkwaardig constant in de afgelopen 25 jaar, die we elders uitvoerig belichten.

Sportkeuring

Nog een andere zaak: de sportkeuring. De Bond propageerde al geruime tijd dat spelers zich van tijd tot tijd bij de dokter zouden melden. Een goede zaak, vond het Sportclubbestuur. Maar het sloeg niet aan bij de spelers, vandaar dat de Bond de keuring verplicht ging stellen.
Na 31 december 1953 mochten geen ongekeurde spelers meer worden opgesteld. De keuringsoperatie vergde veelorganisatie, maar ook improvisatie: er ging nog wel eens wat fout door desinteresse bij de spelers. De keuring zelf stelde eerst ook niet veel voor. De Afdeling nam geen halve maatregelen. Het eind van de kompetitie 1953/54 kreeg een wat slepend verloop. De wedstrijden van de lagere Sportclubelftallen werden een tijdje consequent afgelast. Pas toen voldoende spelers waren gekeurd ging de kompetitie weer door.

Bestuur

Ook in het bestuur wat wijzigingen. Jan van Dalfsen die in 1948 in het bestuur was gekozen en het secretariaat had overgenomen, legde de 'verenigingspen' neer. Hij bleef wel bestuurslid en kreeg nu o.a. als taak het regelen van het vervoer.
Als nieuwe secretaris kwam Wiebe de Boer van de Bollenakker het bestuur versterken. Deze had binnen de Sportcluborganisatie al zijn sporen verdiend, onder meer in de elftalcommissie en als jeugdtrainer.

Kampioensreeks

In 1954 greep Sportclub het eerste van een serie opeenvolgende kampioenschappen. De competitiestart was niet zo veel belovend, omdat er nogal wat geblesseerden waren. Zeven wedstrijden leverden maar zeven punten op. Daarna inspireerde De Roos de ploeg tot een lange eindsprint naar de koplopers Apeldoorn en Sparta Enschede. Vijf wedstrijden voor het eind kwamen de groen-witten op gelijke hoogte met die twee. Sparta viel meteen terug door twee nederlagen, maar het speelde in deze kompetitie toch een beslissende rol. Sportclub speelde namelijk in de voorlaatste wedstrijd gelijk tegen Excelsior in Rijssen (1-1). Dat leek het verlies van een kostbaar punt, maar het pakte anders uit. We citeren jan van Rees in Sportclub Nieuws:
'Pijn in de buik dus aanvankelijk, opmerkingen als: 'Pech gehad' en 'Volgend jaar beter', werden gehoord en een beetje mismoedige gezichten in de bus. Enkele optimisten waagden schuchter het toverwoord 'Sparta' in de mond te nemen, en hopen deden we allemaal nog, maar toen voorzitter Bonthuis in Nijverdal naar Enschede ging bellen, was de stemming toch vrij dof.
En toen beleefden we het hoe een stemming radicaal om kan slaan. Nog zien we het voor ons, Bonthuis met de hoorn aan het oor, we konden hem zien door het raam van de bus, ernstig pratend, ineens vloog een lach over zijn gezicht, de hand ging zwaaiend de lucht in; een wilde blik naar de bus en een seconde later stond de hele bus op z'n kop. Apeldoorn had verloren van Sparta met 2-0 en we stonden met een punt voorsprong aan de kop!
De pijn in de buik was ineens over en een supporter, die van louter spanning aan de lijn een heel pakje kauwtabak verorberd had, stak van puur enthousiasme een feestsigaar op. Met een zingende bus zijn we naar Zwolle gegaan en... enfin ...we zijn goed thuisgekomen'.

In de laatste wedstrijd maakte Sportclub geen fout. Bij stralend weer versloeg het DES met 3-0 en hield zo het ene puntje voorsprong vast. De kampioenen maakten achter Ons Genoegen en geflankeerd door de B's en C's een rondgang door Genemuiden. Na een receptie in hotel Het Zwartewater werd er tot in de kleine uurtjes feestgevierd.

Als oostelijk kampioen deed Sportclub mee aan de strijd om het landskampioenschap, samen met de westelijke kampioenen IJsselmeervogels, Monster, en NSVV Numansdorp. Sportclub begon de kompetitie voorzichtig, achteraf gezien (maar dan bekijk je de zaken meestal het best) te schuchter en verloor toen nogal wat punten.
Met nog twee wedstrijden te gaan stond IJsselmeervogels drie punten voor op Sportclub en meer op de andere ploegen. Sportclub moest naar Spakenburg en bij een gelijk spel kon IJsselmeervogels zich al kampioen noemen. De mannen uit het vissersdorp aan de Eem rekenden daar al bij voorbaat op: de wedstrijd in Genemuiden was immers ook 2-2 geworden. Ze nodigden de muziek al op het veld. Ergernis natuurlijk bij de Genemuider supporters en je kon het aan een man als De Roos weloverlaten om de spelers met zulke zaken extra te prikkelen.

Sportclub speelde een baas van een wedstrijd. Het leek gehandicapt omdat rechtsback Roelof Klaver spoedig uitviel. Invaller Berend Beens speelde echter misschien wel de wedstrijd van zijn leven. Mede dankzij drie doelpunten van 'good old' Marten van Dijk, wonnen de groen-witten met 3-1. De muziek droop af, tot groot leedvermaak van al wat Genemuiden was. De Vogels bleven een punt voorsprong houden en stelden in de laatste wedstrijd orde op zaken en werden alsnog landskampioen. Sportclub werd tweede op één punt.

Favoriet

Sportclub ging het volgend seizoen ( 1954/55) van start als de grote favoriet in Oost. Het won de eerste drie wedstrijden met grote overmacht. Daarna volgde de inzinking, onder meer door een blessure van schutter Harm van Dalfzen. De ploeg zakte terug, naar de rol waarin ze zich blijkbaar erg goed thuis voelde: die van achtervolger. Koploper was het pas gepromoveerde VVOG uit Harderwijk, maar die ploeg klapte twee wedstrijden voor het eind in elkaar. Daarom werd Sportclub met een onverwachte grote voorsprong van drie punten kampioen. De titel werd een feit in Enschede, waar met 0-4 werd gewonnen van Sparta. Rond negen uur kwam de bus met spelers aan op 't Einde.
Na een triomftocht achter Ons Genoegen, omstuwd door veel belangstellenden, recipieerden de 'hernieuwde kampioenen' in het Weeshuis. Voorzitter Harm Bonthuis wees op dit gezellige feest burgemeester Hamer weer eens op de veldennood.
Samen met de westelijke kampioenen IJsselmeervogels, Quick Boys en Hoogvliet en (voor het eerst) de noordelijke titelhouder Blauw-Wit '34 streed Sportclub om het landskampioenschap. De groen-witten werden derde.